Call me Octa

یکی از بچه گربه‌هام داره می‌میره. لاغر شده، نمی‌تونه غذا بخوره و نمی‌دونم مشکل از کجاست. نمی‌تونم تنهایی ببرمش دامپزشکی و کسی هم حاضر نیست کمکم کنه. اینجوریه که یه گوشه زانوی غم بغل گرفتم و هربار ظرف غذاشو پُر تحویلم می‌ده و می‌بینم هیچی نخورده، بیماری گربه رو بهونه می‌کنم و برای هزار و یک بدبختی دیگه ساعت‌ها اشک می‌ریزم. خسته‌م و به زحمت حوصلۀ هندل کردن خودمو دارم و گاهی حتی به مزایای مرگ در اثر کرونا هم فکر می‌کنم.

قاصدک!‌هان، چه خبر آوردی؟

من نسل جدید رو خیلی دوست دارم. اون جرئت و جسارتی رو که ماها بعد دو دهه زندگی، اونم به قیمت تجربه‌های ناگوار نصفه و نیمه به دست آوردیم، اونا از ابتدای نوجوونی تمام و کمال با خودشون به یدک می‌کشن.

باورم نمی‌شه تا دو ماه دیگه بیست و دو ساله می‌شم.

دارم نابود می‌شم. ذوب شدن قلبمو با تمام وجود حس می‌کنم. می‌دونم دیگه هیچی مث سابق نمی‌شه. هیچی. تو رویای کوتاه‌ تابستونی من بودی. وقتشه دیگه بیدار شم و به کثافت زندگی واقعی برگردم.